Szyb kopalniany w Siedlcu (gmina Bochnia) jest właśnie zasypywany. Powstał u schyłku komunizmu i kilka lat po otwarciu zdecydowano o jego zamknięciu. Powodem takiej decyzji był upadek głównego odbiorcy solanki, krakowskiego Solvay’u.
W ostatnich latach nie było pieniędzy na prace likwidacyjne w Siedlcu. Koncentrowano się głównie na zabytkowych wyrobiskach w Bochni. Teraz jednak fundusze się znalazły.
W tej chwili, kiedy mamy się już przekształcać, jest to teren zbyteczny, który niepotrzebnie obciążałby majątek przyszłego przedsiębiorstwa, które powstanie po przekształceniu Kopalni Soli Bochnia. Należy szybko zasypać, zlikwidować obiekty, przekazać Skarbowi Państwa, przekazać staroście i pozostawić te powierzchniowe tereny do zagospodarowania już w jakiś odmienny sposób – mówi Krzysztof Zięba, dyrektor Kopalni Soli Bochnia.
Zanim rozpoczęto zasypywanie kopalni w Siedlcu, kilka lat wcześniej podsadzono kilka istniejących tam komór, w których niegdyś produkowano solankę. Korytarze pozostały puste, docelowe wypełni je solanka, którą systematycznie wypompowywano. Obecnie szyby kopalniane zasypywane są tłuczniem bitumicznym. Jego warstwy przelewane są mączką cementową w celu zescalenia w rurze szybowej.
Najgłębszy, siódmy poziom kopalni w Sielcu był posadowiony na głębokości 460 m. Poziom szósty miał ok. 390 m. Pozostałe poziomy, choć były planowane, nigdy nie zostały wybudowane. Kopalnia została oddana do ruchu w 1989 r., w 1991 r. została podjęta decyzja o postawieniu w stan likwidacji. Zupełnie tragiczna historia. Jest to klasyczny przykład decyzji gospodarczych, jakich podejmowano wtedy wiele. Ta kopalnia już wtedy nie miała ekonomicznego uzasadnienia, biorąc pod uwagę nadprodukcję soli, jaka miała miejsce w Polsce, biorąc pod uwagę kopalnie janikowickie, Kłodawa, Inowrocław, które w tej chwili są producentem soli – dodaje Krzysztof Zięba.
W poprzednich latach Kopalnia Soli Bochnia zasypała żupy w Łężkowicach (gdzie przy drodze krajowej nr 4 zaczęły tworzyć się zapadliska) oraz w Moszczenicy.
